"انسان" را از انسان شروع می کنیم؛ انسان از انس است ، یعنی به جایی، چیزی وابسته است

از جایی آمده است،چشم امیدش به چشمه ای است که از ان جوشیده وبدان تعلق دارد.

انسان وابسته است ؛تعلق دارد ومگر نه که از "علقه" تکوّن یافته است؟!

انسان را با چشمان خدا می خوانیم ؛ تا او را همان ببینیم که هست و همان بخوانیم که باید باشد :

"إقرأ باسم ربک الذی خلق، خلق الإنسان من علق"...سوره ی علق آیه 1و2

انسان انس است و تعلق...او به خدا انس می ورزد و به آفریدگارش تعلق دارد....

 و برای همین است ماجرای *انالله وإنا إلیه راجعون* ...سوره ی بقره آیه156

جان که از عالم علوی است یقین میدانم

رخت خود باز برآنم که همان جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

دوسه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او می شنود آوازم

یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جان است که گویی که منش پیرهنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم

آنکه آورد مرا باز برد در وطنم

"غزل منسوب به مولانا"

انسان انس است و وابستگی .... او وابسته ی *قالوا بلی* و مست جام ألست است.

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو............... هرجا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو.................مقصود تویی کعبه و بنخانه بهانه

1391/11/3